Λίγα λόγια για τις τελευταίες μέρες του 2011!

Καλησπέρα! Καλησπέραα!!!

  Εδώ είμαι πάλι! Επέστρεψα και λέω να...μείνω! χαχα! 

 Η αλήθεια είναι ότι δεν έλειπα από το σπίτι μου όλες αυτές τις μέρες, μα ήταν τόοοοσες οι υποχρεώσεις,γιορτές,τραπεζώματα,γιόρταζε και η πεταλουδίτσα μας (η Ουρανία μας) και δούλευα και όλες τις γιορτινές μέρες,οπότε...καταλαβαίνετε! Ήρθε και με πλάκωσε ,που λένε...

 Και παρόλο που ξέκλεψα λίγο χρόνο και έμπαινα στα όμορφα και στολισμένα μπλογκοσπιτάκια σας, δεν προλάβαινα να κάνω και δικές μου αναρτήσεις!

 Ας αφήσω όμως την πολυλογία γιατί και πάλι δεν με βλέπω να προλαβαίνω...χαχαχα!

 Καταρχήν να ευχαριστήσω την γλυκειά μου Αγαθή που με προσκάλεσε να παίξω κι εγώ το τελευταίο παιχνίδι που αφορά το 2011!

 Πρόκειται για το Top 10 και ακολουθούν τα δικά μου δέκα (και όχι μόνο) αγαπημένα...

           1. Αγαπημένο βιβλίο: για το 2011 δεν κατάφερα να διαβάσω και πολλά. Όμως αυτό που με κράτησε ήταν το "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" της Λ.Μαντά. Είχα καιρό να διαβάσω κάτι που να με συνεπάρει τόσο πολύ και να με κάνει να το ζήσω... 

           2. Αγαπημένη πόλη: Δεν είναι πόλη, είναι το χωριό του μπαμπά μου (Καστανιά Άρτης)  Ναι,ναι, είμαι ηπειρώτικο κεφάλι και οι βαθειές μου ρίζες χάνονται κάπου στο Σούλι.

           3. Αγαπημένο γλυκό: Ό,τι περιλαμβάνει σοκολάτα, μα και κάτι φρουτώδες (βλέπε, τύπου black forest,κλπ)  Αα,και παγωταάαα!!!! Φυσικά και παγωτά με γεύση καραμέλα ή γιαούρτι και βύσσινο... (πέφτω στα πατώματα για τέτοιο...αχ!τι το θυμήθηκα τώρα? σλουρπ!σλουρπ!)  :οp

           4. Αγαπημένο άρωμα: Θα σας πω αυτά που λατρεύω γενικά,όχι μόνο για το2011.

              α)Το πρώτο που με έφτασε να κλάψω ήταν το after-shave που είχε αποτυπωθεί στο πρώτο γράμμα που κράτησα στα χέρια μου όταν το παλικάρι μου ταξίδευε στα καράβια (καθότι ναυτικός) Το είχα βάλει σε ένα σακουλάκι ,γράμμα και φάκελο, και τράβαγα τζούρες μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος !!! χαχαχα!) 

          και β)Είναι αυτό που φοράει το παληκάρι μου! Το Farrenheit (δεν ξέρω αν το γράφω σωστά) Και για να γελάσουμε θα σας πω πως το ανακάλυψα... Δούλευα ταμίας τότε και ξαφνικά νιώθω να με τυλίγει μία αύρα,όπως είμαι σκυμμένη και περνάω λογ/σμους. Σηκώνω το κεφάλι και αντικρύζω ένα  νεαρό και ενώ ο άνθρωπος με ρωτούσε τι σύνολο έχει να πληρώσει, εγώ τον κοίταξα σαν υπνωτισμένη (δεν ξέρω τι έκφραση είχα...και δεν θέλω να μάθω) και του έκανα νόημα να σκύψει στον γκισέ!!! Άκουσα τον εαυτό μου να του λέει: "Συγγνώμη γι'αυτό που θα σου πω! Δεν σου κάνω καμάκι, μα ΤΙΙΙΙ άρωμα φοράαας???!!! Ξέρεις, είναι υπέροχο και θέλω να το πάρω στον άντρα μου..."

 Το καϋμένο το παιδί έμεινε κόκκαλο!  (δεν του είχα αφήσει και πολλά περιθώρια...χεχε!) Δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα πλατύ χαμόγελο που απλώθηκε στο πρόσωπό του...

 Να μην μακρηγορώ,σας κούρασα... πήγα και το αγόρασα την άλλη μέρα και από τότε...μαντέψτε ποιος το φοράααει?!...   ;ο)

            5. Αγαπημένο blog:  Παρόλο που δεν μου αρέσει να κάνω διαχωρισμούς, θα διαλέξω το "themagiconions.blogspot.com" της Donni, γιατί  κυριολεκτικά αρπάχτηκα από πάνω του σε μια πολύ δύσκολη εποχή που πέρασα, ήταν τότε η μόνη διέξοδός μου κι έχουν περάσει  χρόνια  από τότε,μα ακόμη το επισκέπτομαι με λαχτάρα...
Αξίζει μια βόλτα από εκεί! Πιστέψτε με... Thanks Donni, even if u don't know it!

   

            6. Αγαπημένες μπότες: Θα πω για ένα ζευγάρι μπεζ μαλακές σαν παντόφλες,με γουνίτσα από μέσα. Μοιάζουν με τις ugg(αν τις λέω καλά,μα δεν είναι.) Τις έφερε από Αγγλία σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι ο Γιώργος μου και το πιο ωραίο ήταν που έφερε για όολααα τα κορίτσια του!!! Από ένα ζευγάρι μπεζ και της Σοφούλας ροζ! Μικροσκοπικές μπότες με γούνα... Τι πλάκα που είχαμε όταν τις φορούσαμε όλες μαζί!!!

           7. Αγαπημένος προορισμός: Δύσκολα μου βάζετε, κορίτσια... Λατρεύω τα ταξίδια και δυστυχώς δεν έχω κάνει και πολλά στη ζωή μου. Υπάρχει όμως ένα μέρος που θα'θελα να ξαναπάω με τον Γιώργο μου κάποια στιγμή, μόνο οι δυο μας! Όπως τότε...στο μήνα του μέλιτος (όπως συνηθίζεται να το λέμε), μόνο που για μας κράτησε μόλις 3 μέρες! Ήταν ένα καταφύγιο που εκτρέφανε άλογα και είχαμε πάει για ιππασία στο ελατόδασος, κάπου στην βόρεια Εύβοια...

           8.  Αγαπημένο φαγητό:  Τι να πρωτοπώ? Αγαπώ πολύ τις σαλάτες που έχουν απ'όλες τις ομάδες τροφών μέσα (πράσινα σαλατικά,γενικώς λαχανικά, κρουτόν, τυράκια,σαλαμάκια, κάποια σως,κλπ. Καταλάβατε,ε?) και λατρεύω ό,τι περιλαμβάνει ζυμαρικά,τυριά,πιπεριές  και μανιτάρια!!!

           9. Αγαπημένο μέρος για καφέ: Στη γωνιά μας κόκκινο τ'αναμμένο τζάκι... Ιδανικό σημείο του σπιτιού μου θα έλεγα, μιας κι εκεί λέμε τα δικά μας με το παλικάρι μου πίνοντας το καφεδάκι μας,πότε με τις μικρές ανάμεσά μας,πότε τα δυο μας. Έχω φτιάξει 2 μαξιλάρια από παλιές μαξιλαροθήκες και  ο καθένας κάθεται στην πλευρά του,δεξιά κι αριστερά από την εστία.  Αν τα παιδάκια μας ήταν πιο μεγάλα και αυτόνομα, θα είχαμε σίγουρα κάποιο αγαπημένο μέρος και για καφέ εκτός οικίας. Τα καλοκαίρια π.χ.,παίρνουμε το καφεδάκι στο χέρι και πάμε παραλία δίπλα στη θάλασσα όπου απασχολούνται και τα ζουζούνια πλατσουρίζοντας και ψάχνοντας κοχύλια και καβουράκια...

          10. Αγαπημένη ανάρτηση: Μα η "Angel's dance" φυσικά, όπου χορεύουν τα τρία αγγελάκια μας!

Νομίζω ,καλές μου, ότι μάθατε αρκετά για μένα,ε?  Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ...

 Όποια θέλει μπορεί να πάρει την σκυτάλη,μιας και το παιχνίδι παίζεται εδώ και καιρό και απ'ό,τι είδα λίγο πολύ το έχετε παίξει οι περισσότερες. 

.............................................................................................................................................................

    Και τώρα, ας περάσω σε κάτι άλλο...

Οι γονείς μου ζουν σε μια μικρή πόλη της Ελληνικής επαρχίας κι εκεί μεγάλωσα κι εγώ... Μένουν έξω από την πόλη σε ένα φυσικό περιβάλλον. Φέτος τα Χριστούγεννα μπορέσαμε να είμαστε κοντά τους για λίγες μέρες και περάσαμε πολύ όμορφα κι εμείς και τα παιδιά.
 Κοντά στο σπίτι τους υπάρχει ένα δάσος από βελανιδιές. Όταν μας έκανε λίγη λιακάδα ,παρόλο το κρύο, ντυθήκαμε καλά και πήγαμε να βρέθουμε λίγο πιο κοντά στη φύση. 

                                Προσπαθώντας να βγουν μια φωτογραφία κόντρα στον ήλιο...

 Οι περίεργες βελανιδιές που δεν έχουν βελανίδια! ΄Εφαγα τον τόπο να βρω σκουφάκια βελανιδιών και τίποτα,σας λέω!!! Τα κατάπιαν οι καρακάξες? Που πήγαν?

                                                             Ένα μανιταράκι μοναχό...

                                  Ψάχνοντας για σκουφάκια βελανιδιών και κυκλάμινα...ματαίως!

 

                                                Να'μαι κι εγώ με τις ζουζουνίτσες μου....

    

                                               Ο μπαμπάς μας με την πιο μικρούλα μας...

                                   ................................................................................


...και μετά που επιστρέφαμε σπίτι,τα κορίτσια ήθελαν να πάμε από τους γειτόνους μας μια βόλτα να τους δουν. Ήταν σίγουρες ότι θα τους βλέπαμε γιατί είχε ωραία λιακάδα και θα ήταν έξω!
 Και όντως ήταν.....  :ο)))

 

                                                             Η μαμά με το μικρό της....

                                         Και η άλλη μαμά με το άλλο μικρό της....Hi guys!!!

 Αυτή ήταν μια όμορφη μέρα............... Πόσο μας ηρεμεί η επαφή με την φύση! Σε μια πόλη ,όπως η Αθήνα,  τόσο στείρα από φυσικό περιβάλλον,παρόλο που έχει ιδανικό κλίμα, ξεχνάμε το πόσο σημαντικό είναι το να είμαστε κοντά στο σημείο αναφοράς της ανθρώπινης ύπαρξης. Ώσπου αυτό γίνεται ανάγκη και πόθος και τότε ψάχνουμε απεγνωσμένα να το ζήσουμε ξανά και να το κρατήσουμε σφιχτά έστω και για λίγο, να αναπνεύσουμε βαθιά και να ξαναμπούμε στην καθημερινότητά μας ανανεωμένοι! Μα το'χουμε τόσο ανάγκη.... Το'χω τόοσο ανάγκη.... Μεγάλωσα πάνω στα δέντρα,κυριολεκτικά! Ήμουν λύκειο όταν η γιαγιά μου με ανακάλυψε μια μέρα σκαρφαλωμένη σε μια καρυδιά στο χωριό μου και για πρώτη φορά στη ζωή της μου έβαλε τις φωνές,που ήμουν "κόρη της παντρειάς!!!" και ήμουν ακόμη πάνω στα δέντρα... (τα δικά της τα είχε ξεχάσει...τελοσπάντων...)
 Καταλαβαίνετε φαντάζομαι την ανάγκη μου για...μαϊμουδοκαταστάσεις............ε? ;ο)
 Παρόλο που την Αθήνα την αγαπώ ,τουλάχιστον όπως ήταν πριν μερικά χρόνια, δεν παύω να λυπάμαι που τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε ένα διαμέρισμα κι έναν "στείρο" κήπο... Γι'αυτό προσπαθούμε να το σκάμε πότε-πότε (δυστυχώς όχι όσο συχνά θα θέλαμε...).

        Αυτό που έπρεπε να είναι το φυσικό μας περιβάλλον, έγινε ανάγκη και λαχτάρα πια!
                           Και,φίλοι μου,πόσο λυπάμαι..........

 Σας χαιρετώ προς το παρόν και θα τα ξαναπούμε, σύντομα εύχομαι.....

   Χειμωνιάτικα φιλάκια σε παγωμένα μουτράκια......

                                                                                          *Vailie*  ;o)